Kerstkaarten.
Ik krijg het niet voor elkaar.
Ik koop ze. Ik verzamel de adressen. Ik haal zelfs kerstpostzegels.
Dan gaat het mis. ’s Avonds in bed denk ik: o ja, die kaarten. Als 8 dagen later de eerste kerstkaart op de mat valt, denk ik: oei, die kaarten. En op 1 januari denk ik: shit, volgend jaar doe ik het écht.
Zulke dingen vergeet ik nou altijd
Als ik de kerstkaarten in een la prop, zie ik een geboortekaartje liggen. Hoera, een meisje! met roze ballonnen en glitters. Die was voor vriendin Maegan, 2 jaar geleden.
Nee, dan mijn moeder
Ze staat in de apotheek achter een bejaarde meneer en vangt het gesprek op.
“Uw medicijnen liggen overmorgen klaar.”
“Overmorgen? O, jeetje. Ik heb alleen vandaag vervoer geregeld.”
“Ik wil u wel brengen, hoor,” zegt mijn moeder. “Geen enkel probleem.”
Twee dagen later zitten ze in de auto. Het gesprek komt op eten. De man vertelt dat hij dol is op erwtensoep. “Vroeger maakte mijn vrouw dat. Maar zelf kan ik het niet, zo jammer.” Een dag later staat mijn moeder opnieuw voor zijn deur, nu met 3 bakken verse erwtensoep.
Ze stuurt verrassingspakketten met Verkade chocolade en Haagse hopjes aan mijn Canadese tante. Ze onthoudt ieders lievelingseten – en brengt dat mee bij bezoekjes. Ze koopt kraamcadeautjes voor de kleinkinderen van haar achternicht.
Haar kerstkaarten zijn handgemaakt.
Twee maanden geleden overleed mijn vader
Mijn buurvrouw Christa biedt oppas aan. Schroom niet, appt ze, vinden we gezellig. Kan jij even rustig een ommetje maken.
Vriend Remco vraagt of hij een pan hutspot moet langsbrengen.
Zwager Jouri zegt meteen dat hij J. en L. tijdens de crematie meeneemt naar de kinderboerderij.
Ik krijg kaartjes en bloemen. Iedereen is lief en attent.
En ik schaam me
Want Christa’s schoonvader overleed vorig jaar, en de vader van buurvrouw Angelique stierf deze zomer.
En ik bood niks aan. Geen oppas, geen eten, geen bloemetje.
Nog gênanter: toen ik Angelique 3 dagen later sprak, vergat ik haar te condoleren.
Toen ik hoogzwanger in het ziekenhuis lag kwam mijn schoonmoeder met mooie bloemen en een grote bak kersen. Toen zij in het ziekenhuis lag na een reanimatie, stuurde ik niet eens een appje.
Nu denk je: ze geeft níks om andere mensen
Jawel. En ik probeer het ook wel. Ik stel een notificatie in op de sterfdatum van mijn oma, want dan vergeet ik niet om mijn moeder een appje te sturen. Ik noteer het als iemand een sollicitatiegesprek heeft, zodat ik kan vragen hoe het is gegaan. En kaartjes verstuur ik nu via Greetz, want dat kan ook ’s avonds om half twaalf nog.
Maar als jouw hond onder een auto komt, ben ik nooit degene die met een schaal lasagne voor de deur staat.
‘Eigenlijk ben ik een kreng’, snik ik tegen W.
Hij kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe kom je daar nou bij?’
‘Iedereen is zo aardig, en ik vergeet zelfs een káártje te sturen.’
Mijn man haalt zijn schouders op. ‘Nou en? Jij doet weer andere dingen.’
‘Maar ik vergeet zelfs de kerstkaarten. En ik maak ze ook al niet zelf.’
‘Godzijdank niet, zeg. Als jij gaat diamond painten gooi ik je eruit.’
